တအာင္းမဂၤလာေဆာင္

ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက- လက္ထပ္ဖို႔ ခမ္းနားတဲ့ ဟုိတယ္ႀကီးေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ မဂၤလာ စံပယ္ပန္းကံုး စြပ္ေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အဓိက မက်ပါဘူး။ ကားေသာ့ေတြ လက္ဖြဲ႔မဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြက အဓိကမက်ဘူး။
တကယ္ေတာ့ လက္ထပ္ပြဲဆိုတာ လက္ထပ္မဲ့ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီးတို႔ရဲ႕ တစ္ေယာက္ အေပၚ တစ္ေယာက္ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက သာလွ်င္ အဓိက က်ပါတယ္။
ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြ မပါတဲ့ လက္ထပ္ပြဲကို ေတာင္ေပၚက ပေလာင္ရြာေလး တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိ- င္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္

* * * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပေလာင္ရြာ ေလးကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီ ထုိးေတာ့မည္ ..............

ရြာအ၀င္မွာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပေလာင္ရြာထဲက အိမ္ေတြကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ၾကည့္ေနသလို ရြာအ၀င္၀က ကေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနလ- ု႔ ေျပာေပမယ့္ ကေလးေတြက မၿပံဳး တျခားေနရာမွာ ဆိုရင္ ကေလးေတြကို အဲလို ေျပာလိုက္လို႔ကေတ- ့ သြားေတြ ေပၚေအာင္ၿပံဳးၿပီ- သေဘာက်ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ပေလာင္ရြာက ကေလးေတြ မၿပံဳးမရယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည- ့ေနသည္။
“ေဟ့...... ဒါက တိုင္းရင္သားေတြက- ဗမာစကား မေပါက္ဘူး။” လို႔ တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိလွမ္းေပးမွ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြ မၿပံဳးၾကတာကိုး။

ၿပံဳးပါဆို မျပံဳးဘူး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုေရာက္ရွိေနသည္- ပေလာင္ရြာေလးသည္ လာရႈိးၿမိဳ႕ႏွင့္ ေျခာက္မိုင္ခန္႔သ- ကြာေ၀ၿပီး ရြာနာမည္မွာ နမ့္ဆမ္ ျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ ေငြပေလာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ာ- ေနထိုင္ၾကၿပီး အိမ္ေျခ ခုႏွစ္ဆယ့္ခန္႔ ရွိသည့္ ရြာႀကီး တစ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ႏွင့္ မႈလတန္း ေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းရွိသည္-

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာထဲကို စ၀င္ေတာ့ ရြာ၀င္လမ္း ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေတြေပၚမွာ ႏွီးဖ်ာေနၾကသူမ်ာ- ေတာင္းယွက္ ေနၾကသူမ်ားသူမ်ား- ို ေတြ႕ရသလို၊ ထင္းခုတ္ရမွ ျပန္လာေသာ တိုင္းရင္သူမ်ားက- ုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ေခၚသြား ေသာေဒသခံ တစ္ေယာက္က ရြာထဲမွ အိမ္တစ္အိမ္ ေပၚသို႔ ေခၚသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ၾကည့္တဲ့ ပေလာင္အိမ္

ထင္းခုတ္ျပန္လာသည- ့ တိုင္းရင္းသူတစ္ဥ- း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္သြားေသာ ပေလာင္ အိမ္ေလးသည္ သက္ငယ္မိုး ၀ါးထရံကာ ၀ါးၾကမ္းခင္းႏွင္- အိမ္ေလး ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚတြင္ မိသားစုသံုးစု ေနၾကသည္။ မိသားတစ္စုလွ်င္ ခုႏွစ္ေပ ငါးေပခန္႔ ရွိသည့္ အိမ္ေသးေသးေလးမ်ာ- ထပ္ေဆာက္ထားၿပီး အိမ္ေသးေသးေလး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေလးေပခန္႔ကြာသည္။ အိမ္ေသးေလး တစ္လံုးစီတြင္ မီးဖိုတစ္ခုစီရွိ- ပီး မိသားစု တစ္ခုလွ်င္ မီးဖို တစ္ဖိုစီ ခ်က္စားၾကသည္။ ေျပာင္းဖူးေျခာက္- ်ားကို အိမ္မ်က္ႏွာက်က္ ထုတ္တန္း အျပည့္ခ်ိတ္ဆြဲထာ- ၾကသည္။ ထိုေျပာင္းဖူးမ်ာ- သည္ ေနာင္ႏွစ္ေတာင္ယာ စိုက္ခ်ိန္အတြက္ မ်ိဳးအျဖစ္ခ်န္ထာ- ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။

ထုပ္တန္းတစ္ေလွ်ာ- ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ေအာက္က ေလခါးမွာ ကေလးေတြက ၀ိုင္းေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ိုင္း ေနၾကေနေသာ ကေလးမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသည- ။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး- နာက္ LCD တြင္ေပၚေနေသာ သူတို႔ ပံုေလးေတြကို ျပန္ျပေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္- တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေျပာၾကၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။

သူ႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ စပါးတိုက္ေအာက္ ၀င္ေျပးသြားတယ္

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကသည္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့ ေတာင္ေပၚက ထင္းေခြျပန္လာေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ာ- ကို သဘာ၀က်က် ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ရြာအေနာက္ဖက္ ပိုင္းကို ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ ၾကသည္။

ရြာထဲကေလးေတြ

ရြာအေနာက္ ဖက္ပိုင္းေရာက္ ခါနီးတြင္ ဆူဆူ ဆူဆူ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ လမ္းႏွေဘးတြင္ ႏွီးဖ်ာေနသည့္ အဖိုးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုကလူက ပေလာင္စကားျဖင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္ ပေလာင္မဂၤလာ ေဆာင္တာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းေခြျပန္လာတာ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔- က္ မဂၤလာေဆာင္ ရွိရာ ဆူဆူ အိမ္တို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

မဂၤလာေဆာင္ အိမ္အ၀င္၀

မဂၤလာေဆာင္တဲ့ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္က ဗန္းတစ္ခုကို ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္လာသ- ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္ထဲကို အ၀င္။ ထိုဗန္းကိုင္ထားေ- ာ လူစုက အထြက္ႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀မွာေတြ- ၾကသည္။

နတ္ဗန္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီဘန္းက ဘာလုပ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ နတ္ပြဲတင္မလို႔တဲ- ။ အထဲမွ ျမန္မာလို အနည္းငယ္ ေျပာတတ္ေသာ တိုင္းရင္း သားတစ္ေယာက္ ေျပာသည္။ ဒီဗန္းကို ဘယ္နားေလးမွာ သြားတင္မွာလို႔ ဆက္ေမးေတာ့ . . . . ဒါက မိန္းကေလး အိမ္တဲ့ ေယာက်ာၤးေလး အိမ္ကို နတ္ပြဲနဲ႔ သြားၿပီး နတ္သြားတင္မွာတဲ့- နတ္သြားတင္မဲ့ ဗန္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထမင္းေတြကို ဖက္ကေလးထဲအပံု လိုက္ေလးေတြ ပံုထားၿပီး ထမင္းပံုေလးမ်ား ေပၚတြင္ ငါကင္ေလးမ်ားကို ၀ါးတံေလးမ်ားျဖင္- ထိုးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က သတို႔သားႏွင့္ သမီးဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သတို႔သားကို ျပသည္။ သတို႔သားက နတ္ဗန္းကိုင္ထားတ- ့ လူရဲ႕ အေနာက္က ဂ်ာကင္အကၤ်ီ၀တ္ထာ- တဲ့ ေကာင္းေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။

ပေလာင္ မဂၤလာေဆာင္ဆိုေတာ- ရိုးရာ ၀တ္စံုေတြ ၀တ္ၿပီး တက္ေရာက္ လာသူေတြလဲ ရိုးရာ ၀တ္စံုေတြနဲ႔၊ ၿမိဳ႕မွာလို မခန္းနားေတာင္ သူ႔ရိုးရာ သူ႔ဓေလ့ သူေတာ့ စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထင္ထားၾကသည္။ တကယ္မဂၤလာ ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳထင္ထားသလို မဟုတ္။

သတို႔သမီးကို ေခၚေတာ့ သတို႔သမီးက ရွက္လို႔ေတာ္ေတာ္- ွင့္ ထြက္မလာေပ။ ထြက္လာေတာ့ သတို႔သမီးမွာ ၿမိဳ႕မွာလို႔ မိတ္ကပ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္လိမ္း- ပီး ဆံထံုးေတြ ထံုးဖို႔ ေ၀းစြ၊ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ လိမ္းျခယ္ထားျခင္- မရွိသလို႔ ေခါင္းပင္ဘီးၿဖီး- ား ျခင္းမရွိေပ။

သတို႔သား ၁၇ႏွစ္ေက်ာ္၊ နတ္ဗန္းကိုသူႏွင့- သတို႔သမီး ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုက လူခုႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ ေနၾကလို႔လား မသိ သတို႔သမီးကို ၾကည့္ရတာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနပ- ု ေပၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုက သူတို႔ မဂၤလာမွာ အခုလို လာၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနတာကို ႀကိဳက္ပံု မရေပ။

သတို႔သမီးအိမ္

ခဏေလာက္ေနေတာ့ နတ္ဗန္းကိုင္ထားတ- ့ လူကဦးေဆာင္ၿပီး သတို႔သားအိမ္ကို သြားၾကသည္။ သတို႔သား အိမ္ႏွင့္ သတို႔သမီး အိမ္သည္ သုံးအိမ္ေက်ာ္ ေလာက္သာ ေ၀းသည္။

သတို႔သားအိမ္

ရိုးရာ နတ္ကန္ေတာ့ေနစဥ္

သတို႔သား အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚကို နတ္ဗန္းကိုင္သူက ဦးေဆာင္တက္ၿပီး သတို႔သား သတို႔သမီးႏွင့္ မိဘမ်ားက အေနာက္က လိုက္တက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ရိုးရာ နတ္စင္အေရွ႕မွာ ဗန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက- က ရြတ္ဖတ္ပူေစာ္သည္- ပေလာင္ အိမ္မ်ားသည္ အလင္း၀င္ေပါက္ မရွိေအာင္ပင္ ေမွာင္မဲေနၿပီး အိမ္၏ အလယ္တြင္ မီးဖိုႀကီး တစ္ခုကို ဖိုထားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထုပ္တန္းမ်ား တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ- ေျပာင္းဖူး မ်ားျပည့္ေနသည္။ အေပၚတြင္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ျဖင့္ အေနက်တ္ေသာေၾကာင္- ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္-

မဂၤလာေဆာင္အၿပီး သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး

ထိုမဂၤလာေဆာင္သည္ အညာမဂၤလာ ေဆာင္မ်ားလို မီးခိုးတိတ္မဟုတ္- ဲ အနီးနား ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အိမ္ေလး ငါးေျခာက္ အိမ္ေလာက္ကိုသာ ဖိတ္ေကၽြးသည္ဟု ဆိုသည္။ ေကၽြးရာတြင္ ထမင္းျဖဴႏွင့္ ဟင္းမွာ ငါးေလး ေပါက္စကင္ ျဖစ္သည္။ ယမကာအျဖစ္ ေျပာင္းအရက္ကို တိုက္သည္။

အိမ္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ အရက္ပုလင္းကို ကိုင္ၿပီး ပန္းကန္လံုးထဲ ငွဲ႔ထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာတိုက္သည္။ သူပုလင္းကိုင္သည္- လက္မွာ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကို ကိုင္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ငွဲ႕ေပးေနစဥ္မွာ ထိုေဆးလိမ္မွ ေဆးလိပ္ပ်ာမ်ား ပန္းကန္ အတြင္းက်သြား သည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္သည့္ အရက္ခြက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ပ်ာမ်ား က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအရက္မ်ားသည္ ေျပာင္းအရက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးေတာက္ ေအာင္ျပင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ဖို႔ ျငင္းလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ မဂၤလာသို႔ လာေသာလူမ်ား ကေလးမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး အခ်ိန္လည္း လင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္ရန္အတြက္ မဂၤလာေဆာင္ အိမ္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စု ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုရြာသည္ ေတာင္ေပၚရြာ ေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာလမ္းမ်ားသည္ ႏွိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

ရြာအျပင္ေရာက္ေတာ- ကားေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အေတြးကိုယ္စီျဖင္- တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။

ရြာမွာတုန္းက ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ေမးခဲ့သ- ္။ သို႔ေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားမ်ာ- ကၽြန္ေတာ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကိ- နားမည္၍ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပန္ခရီးအထိ ထိုရြာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကိုယ့္သာ ေမးေန မိသည္။

ေစာေစာက မဂၤလာေဆာင္ေလးသည္ ဂုဏ္ေတြ မပါ၊ ေငြေတြမပါ အဲဒီ အတြက္ ကဲ့ရဲ႕မည့္လူလည္း တစ္ေယာက္မရွိပါ။ သတို႔သား သတို႔သမီးမ်ားကလည- း ဂုဏ္မ်ား ေငြမ်ားသည္ သူ႔တို႔ မဂၤလာအတြက္ လိုအပ္သည္ဟု ထင္ထားဟန္ စိုးစဥ္းမွ် မရွိ။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယခုမဂၤလာေလးသည္ ကုန္က်စရိတ္ ေတာ္ေတာ္ သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလွည့္ေရာက္ရင္ ဒီရြာမွာပဲ လာေဆာင္ရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားလိုက္မိသည- ။

ကားသည္ ေတာင္မ်ားကို ျဖတ္၍ တျဖည္းျဖည္း ေမာင္းေနသည္။ ရန္ကုန္က အတူလာသည့္ လူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွာ လိုက္ပါလာသည္။ သူကိုၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပံုရသည္- သူသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို မဂၤလာ ေဆာင္ဖို႔ စဥ္းစားေနမလား မသိ။